ఏప్రిల్: ఫస్టు తారీకు:
“గుడ్ మార్నింగ్ పప్పీ! హాపీబర్త్ డే టూ యూ!” అన్నారు రమణమూర్తి జానకీ సెకండ్ బెడ్ రూంలో పడుకుని ఉన్న సృజనమీదికి వంగి చూస్తూ.
“బర్త్ డే” అన్నమాట చెవినపడగానే చటుక్కున లేచికూర్చుంది పదమూడేళ్ళ సృజన. ఆమె మొహంలో నిద్రమత్తు స్పాంజితోతుడిచేసినట్లు ఒక్కసారిగా మాయమైపోయిసంతోషం తొంగి చూసింది.
“థాంక్స్ నాన్నా! థాంక్యూ అమ్మా!” అక్కడే పడుకుని ఉన్న తొమ్మిదేళ్ళ సంజయ్, ఆరేళ్ళ స్పందనా కూడా ఈ సందడికి లేచి ఆవలిస్తూ “హాపీబర్త్ డే అక్కా!” అన్నారు.
“థాంక్యూ సంజయ్! థాంక్స్ స్పందనా!”
“చెప్పు పప్పీ! బర్త్ డే ప్రజెంటేషన్ ఏం కావాలి నీకు?” అన్నాడు రమణమూర్తి. తడుముకోకుండా ‘మైనా పిట్ట’ అన్నది సృజన.
అనుకోని ఈ సమాధానానికి ఆశ్చర్యపడుతూ ఒకళ్ళ మొహాలు ఒకళ్ళు చూచుకున్నారు జానకి. రమణమూర్తి.
“ఏమిటీ?”
“మైనా!”
“మైనా!”
“అవును మైనా!”
“ఎందుకూ?”
“మైనా పిట్టలు చాలా బాగుంటాయి. మా క్లాస్ మేట్ కారొలిన్ పెంచుతోంది. మీకు తెలుసా? రాబోయే ఉపద్రవాలు మైనాపిట్టకు ముందే తెలుస్తాయట. తుఫాను రావడానికి ముప్పయ్ ఆరుగంటలు ముందేవాటికి తెలిసిపోయి పికూ పికూ అని అరుస్తాయట!”
పెద్దగా నవ్వాడు రమణమూర్తి. “అబ్బో అయితే మైనా పిట్టని తెస్తే మనకు చాలా లాభమే నన్నమాట! ఈసారెప్పుడన్నా తుఫానువస్తే మనకు మున్ద్య్హే తెలిసిపోతుంది! అవునా? వండర్ ఫుల్!”
“అయితే ఇప్పుడు మీరు నిజంగానే మైనా పిట్టనొకదాన్ని కొనబోతున్నారా ఏమిటి?” అంది జానకి ఆదుర్దాగా.” అతి గారాబం చేసి అడిగినదల్లా కొనిస్తే పిల్లలు పాడయిపోతారు. పిట్టలనీ, పిల్లులనీ ఇంటినిండా చేర్చడంమొదలెడితే ఇక అయినట్లే”
తల్లి అలా అనగానే బుంగమూతి పెట్టింది సృజన.
అప్పుడు ఉన్నట్లుండి పెద్దవాల్యూమ్ లో వినబడడం మొదలెట్టింది పక్కింటి వాళ్ళ రేడియోలో నుంచి భక్తిపాట ఒకటి.
వెంటనే చిరాకు పడుతూ మంచందిగి గబగబ గ్రామఫోన్ దగ్గరకు వెళ్ళింది సృజన. ఒక ఇంగ్లీషు ఎల్ పిరికార్డు పెట్టి ఫుల్ వాల్యూమ్ లో ఆన్ చేసింది.
పరిమితమైన ఆ ప్రదేశంలో ఉత్పన్నమైన అంత పెద్ద శబ్దానికి గది గోడలు ప్రకంపించినట్లయింది.
“రండి!రండి!రండి!”అని అందరినీ గదిలోనుంచి బయటకులాక్కెళ్ళి తలుపులు బిగించింది సృజన.
ఇప్పుడు ఆ శబ్ద తరంగాలు ఇంట్లోకిరావడంలేదు. ఎదురు దాడికి వెళుతున్నట్టు పక్కింటి వైపు పయనించడం మొదలెట్టాయి. పక్కింటివాళ్ళు కిటికీలు తెరిచికోపంగా చూడడం కనబడింది.
అదిగమనించి స్టీరియోఆఫ్ చెయ్యడానికి తలుపులు తెరిచిగదిలోకి వెళ్ళబోయింది జానకి.
“వద్దు! ఉండనీమ్మా!” అంది సృజనపంతంగా.
“పప్పీ! ఏమిటీ అల్లరి?”
“అల్లరికాదమ్మా! చెల్లుకిచెల్లు! టిట్ ఫర్ టాట్! పక్కింటివాళ్ళు చెవులు చిల్లులు పడేటట్లు రేడియో పెడితే నేను గూబ గుయ్ మనేటట్లు గ్రామఫోన్ పెట్టాను తప్పా?”
“తప్పా! తప్పున్నరా వాళ్ళేదో పాపం భక్తిగీతాలు పెట్టుకుంటే……”
“భక్తి అనేది మనసుల్లో ఉంటే చాలమ్మా! పదిమందికీ తెలిసేటట్లు ప్రదర్శించనక్కర్లేదు. పక్కింటి వాళ్ళది భక్తికాదు, ఎగ్జిబిషన్ నాకు తెలుసు!” అంది సృజన స్థిరంగా.
“పప్పీ! నువ్వు ఈడుకి మించిన మాటలు మాట్లాడుతున్నావ్!” అంది జానకి కోపంగా.
“కాదు! ఈడుకి మించి తెలివిగా ఆలోచించి వాదించడం నేర్చుకుంటుంది. నాబంగారుతల్లి!” అన్నాడు రమణమూర్తి సృజనని వెనకేసుకొస్తూ “చూస్తూఉండు! మన అమ్మాయి బ్రిలియంట్ లాయర్ కాకపోతే నాకు మారుపేరుపెట్టు!”
“లాయరా? ఛీ! కాదు! నేను లాయర్ నేమీ కాను! యామినీ కృష్ణమూర్తిలాగా గొప్ప డాన్సర్ నీ, శ్రీరంగంలాగా పెద్ద సింగర్ నీ అవుతాను” అంది సృజన వెంటనే.
ఇదంతా కళ్ళార్పకుండా చూస్తున్న ఆరేళ్ళ స్పందనకు తల్లిదండ్రుల ఆప్యాయతని అంతా అక్క సృజన కొల్లగొట్టేసుకుంటోందేమోనన్న బెంగ కలిగింది. అందుకని వాళ్ళ దృష్టిని ఆకర్షించడానికిగానూ” డాన్సరూ, సింగరూ అవడంమహాగొప్పా ఏమిటీ? ఎవళ్ళు పడితేవాళ్ళే డాన్సరు కావచ్చు. కీ అని కీచురాయిలా అరిస్తే చాలు సింగరూ అవొచ్చు. నేనేమో పెదనాన్న గారిలా పెద్ద డాక్టర్ నీ, బాబాయ్ లాగా బ్యాంక్ అకౌంట్ ని అవుతాను” అందిగర్వంగా.
“నీ మొహం!” అన్నాడు సంజయ్.
“అకౌంట్ కాదు. అకౌంటెంట్! డాక్టర్ అయితే అయ్యావుగానీ అకౌంటెంట్ వి కూడా కావడం ఎందుకూ?”
“ఎందుకా! మరేమోనూ డాక్టరయ్యాకబోలెడంత డబ్బొస్తుందిగా! అదంతా లెక్క పెట్టుకోవడానికి అకౌంట్…..అకౌంట్ ని కావద్దా ఏమిటీ?” అంది స్పందన.
“చూసావా? డబ్బంటే నీకు అంత ఆశ కాబట్టే నీ పేరు ఆర్. స్పందన అని తీసేసి ఆర్. షైలాక్ అని పెట్టేశాం” అన్నాడు సంజయ్ ఏడిపిస్తూ.
“ఎవరేమైనాగానీ, నేను మాత్రం దుబాయ్ మామయ్యలాగా ఫేమస్ ఇంజనీర్ ని అవుతాను” అన్నాడు ఖచ్చితంగా.
“షైలాక్”అన్న తన నిక్ నేమ్ వినగానే “అమ్మా” అంటూ జానకి వైపు తిరిగింది స్పందన ఉడుకు మోతుతనంతో.
తెలివితేటలు ఉట్టిపడుతున్న ముత్యాలలాంటి తన ముగ్గురు బిడ్డలనీ చూసుకుంటూ ఉంటే తన దృష్టి తమకే తగులుతుందేమో అని భయమేసింది జానకికి. ముగ్గురి పిల్లలచుట్టూ ఆప్యాయంగా చేతులు వేసి భద్రంగా దగ్గరికి పొదుపుకుంది.
“అయితే మైనా పిట్ట కొంటారా నాన్నా?” అంది సృజన మళ్ళీ మొదటికొస్తూ.
“మైనా పిట్టా లేదు, తేనెతుట్టా లేదు. శుబ్బరంగా ట్రేడ్ లాంటి మంచిగేమ్ ఏదైనాకొనుక్కో!” అంది జానకి.
వెంటనేమూతి ముడుచుకుని తండ్రివైపు చూసింది సృజన భార్యకి కనబడకుండా “కొనిస్తాలే!” అన్నట్లు సంజ్ఞ చేసాడు రమణమూర్తి అయినా ఎందుకయినా మంచిదని తన బింకం తగ్గించకుండా, మొహం సీరియస్ గా పెట్టుకుని స్కూలుకి తయారయింది సృజన. కాన్వెంటులో తన క్లాస్ మేట్స్ కి పంచడానికి చాక్ లెట్ ల ప్యాకెట్ ని బ్యాగ్ లో పెట్టుకుంది.
“అక్కా! మీ ఫ్రెండు మీనాక్షి వచ్చింది” అన్నాడు సంజయ్ ఉన్నట్లుండి.
వెంటనే బయటకు తొంగిచూడబోతూ, ఏదో స్పురించినట్లు నాలిక కొరుక్కుని ఆగిపోయింది సృజన. కానీ అప్పటికే ఆలస్యం అయిపోయింది.
“ఏప్రిల్ ఫూల్
గోటూ స్కూల్
సండే మండే మార్నింగ్ స్కూల్” అని చప్పట్లు కొడుతూ పాడుతున్నారు సంజయ్ స్పందనా.
“ఫోఫోండి! నేను మాత్రం మిమ్మల్ని ఏప్రిల్ ఫూల్ చెయ్యలేకపోతానా? చూస్తూ ఉండండి!” అని రోషంగా చెప్పి పెద్ద పెద్ద అడుగులు వేస్తూ వెళ్ళిపోయింది సృజన.
స్కూలు బ్యాగులు వీపుకి తగిలించుకుని ఆమె వెనకే పరిగెత్తారు సంజయ్ స్పందనా.
మెయిన్ రోడ్డు ఎక్కాక వాళ్ళు విడిపోతారు. తమ స్కూల్ దారి పట్టింది సృజన. దగ్గరలోనే ఉన్న స్కూల్ వైపు నడవడంమొదలెట్టారు స్పందన. సంజయ్.
పిల్లలు వెళ్ళాక భార్య వైపు తిరిగాడు రమణమూర్తి.
“ఏమండీ శ్రీమతిగారూ! ఇవాళ మీరోపనిచెయ్యాలండీ!” అన్నాడు సరదాగా.
“నాకు తెలుసు! అదేదోచెయ్యగూడని పనేఅయి ఉంటుంది” అంది జానకి.
“అదేం కాదండీ! ఇవాళ మేం ఆఫీసుకి నామం పెడుతున్నామండీ! మీరు కూడా ఫ్రెంచ్ లీవ్ పెట్టేయండీ!”
“లీవా? ఎందుకూ?” అంది జానకి నుదురు చిట్లిస్తూ.
“ఆఫీసుకి ఫ్రెంచ్ లీవ్ పెట్టి ఇంట్లో మనిద్దరం ఫ్రెంచ్ లవ్….”
“నేననుకుంటూనే ఉన్నా! మీరిలాంటి ప్రపోజల్ ఏదో పెడతారని! బర్త్ డే గర్ల్ నేమో స్కూలుకి పంపి మనిద్దరం ఇంట్లో తలుపులు మూసుకు కూర్చుంటే చూసినవాళ్ళు నవ్విపోతారు”
“నవ్వితేనవ్వుతారు! ఏడిస్తే ఏడుస్తారుమనకెలా? అవునూనాకు తెలియకడుగుతా మనం బతికేది మనకోసమా? పదిమందికోసమా?”
“సార్! ఈ ఫిలాసఫీ అంతా మీరు నాకు చెప్పనక్కర్లేదూ, చెప్పినా నాకు ఎక్కదూ, ఇవాళ ఆఫీసులో సుబ్బలక్ష్మి లీవూ సబ్ స్టిట్యూట్ లేదూ అంచేత మీరు అడ్డులేస్తే కాస్త స్వీటు ఏదన్నా చేసి ఆఫీసుకి పరిగెత్తాలి నేనూ! జరగండి!”
“ఇదిగో అమ్మాయ్! నాకు చాలా ఇన్ ఫ్లుయెన్షియల్ ఫ్రెండ్సు ఉన్నారని నీకు తెలుసుగదా?”
“అయితే?”
“వాళ్ళ చేత మీ బాస్ కు ఫోన్ కొట్టించి ఒకరోజు క్యాజువల్ లీవ్ గ్రాంట్ చేయిస్తాలే! నిక్షేపంగా ఇంట్లో ఉండు!”
“ఇంకానయం!” అంది జానకినవ్వుతూ తర్వాత చెయ్యిజాపి మొగుడివైపు చూపిస్తూ ఆరోపణగా అంది” కూతురికి పదమూడేళ్ళు వచ్చాయ్! ఇవాళోరేపో పెద్దమనిషి అవుతుంది. ఇక ఇప్పట్నుంచి దానిపెళ్ళి సంగతి ఆలోచించడం మొదలెట్టింది. నలుగు డబ్బులు వెనక్కెయ్యండి. వీలున్నప్పుడల్లా దాని పేరుతో ఎంతోకొంత ఫిక్స్ డ్ డిపాజిట్ లో వేస్తుండండి. అంతేగానీ, పెళ్ళయిపదిహేనేళ్ళయినా ఇంకా పడుచుపిల్లాడిలానా పమిటకొంగు పట్టుకుని తిరుగుతానంటే కుదుర్తుందా ఏమిటి? ఆఫీసుకి టైమవుతోంది లెండి!”
“పోదూ ఈ మహా ప్రపంచం లో నీ కొక్కదానికే ఆఫీసు ఉన్నట్లు మాట్లాతాంవేం? నాకు లేదా ఏమిటి ఆఫీసు? నేనేం నిరుద్యోగిగాన్నా?”
“అందుకే మీరూ వెళ్ళండి నేనూ వెళతాను. సాయంత్రం గంట ముందుగా వచ్చేస్తానుగా? దిసీజ్ ఎ ప్రామిస్”
“ఒకరోజు సెలవు పెట్టమంటే ఒక గంట పర్మిషన్ పెడతానని గీచి గీచి బేరమాడేవాళ్ళంటే నాకు వళ్ళుమంట!”
“అందుకే చన్నీళ్ళు తోడిఉంచాను”
“నీళ్ళుతోడి ఉంచితే అయిపోయిందా ఏమిటి? నువ్వు తోడురావా బాత్ రూంలోకి?”
వ్వవ్వవ్వ
వాళ్ళు ఆ ఇంట్లో అలా సరససల్లాపాలలో మునిగి ఉన్న సమయంలో నేమరో ఇంట్లో ఒక దుష్ట శక్తిలాంటి మొరటుమనిషి ఒకడులేచి కూర్చుని బద్దకంగా ఆవలించి వాచ్ చూసుకున్నాడు.
అతను పెట్టిన దుర్ముహూర్తానికి ఇంకా ఆరున్నర గంటల వ్యవధి ఉంది.
అతడు లేచి తన ఇంటికి దగ్గరలోనే ఉన్న టీ షాపులో ఒకబన్ను తిని ఆటోస్టాండు వైపు సాగిపోయాడు.
వ్వవ్వవ్వ
ఆసాయంత్రం ఆఫీసునుంచి గంట ముందే ఇంటికి బయలుదేరాడు రమణమూర్తి. వస్తూదారిలో బేకరీ ముందు ఆగి అంతకుముందే ఆర్డరు ఇచ్చిన బర్త్ డే కేక్ ని కలెక్టు చేసుకున్నాడు. కేక్ మీద వెలిగించడానికి అగ్గిపుల్లలంత మాత్రమే పొడుగు ఉన్న రంగురంగుల కొవ్వొత్తుల ప్యాకెట్ కొన్నాడు. వాటిని స్కూటర్ లో పెట్టుకుని ఇంటిదారి పడుతుండగా అతనికి ఒక అమ్మాయి కనబడింది. చిన్నపిల్ల ముచ్చటగా ఉన్న మరూన్ కలర్ సైకిలు తొక్కుతూ వెళుతోంది తను.
ఆ అమ్మాయిని చూడగానే తన సృజన గుర్తొచ్చింది మూర్తికి. గిల్టీగా ఫీలయ్యాడు.
ఈ అమ్మాయికి సృజన ఈడేఉంటుంది. ఈ పాటికి సృజనకి కూడా సైకిలు తొక్కడం నేర్పించేసి ఉండవలసింది తను. ఇదిగో అదిగో అంటూనే ఏళ్ళు గడిచిపోయాయి. ఇంక ఏమాత్రం ఆలస్యం చెయ్యకూడదు.
తక్షణం ఒక నిర్ణయానికి వచ్చేసాడు అతను. ఇవాళనుంచే మొదలు పెట్టి సైక్లింగ్ నేర్పించాలి సృజనకి. తక్కిన పనులు ఎన్ని ఉన్నా ఇది మాత్రం మానకూడదు. సైక్లింగ్ రాకపోతే ఈ సిటీలో ముందు ముందు బతకడం కష్టం! అమ్మాయి కాలీజీలో చేరాక టి వి ఎస్ కొనియ్యాలన్నా లూనా కొనియ్యాలన్నా ఇప్పటినుంచే సైక్లింగ్ నేర్చుకుని ఉంటే మంచిది.
చలాగ్గా సైకిలుమీద వెళ్ళిపోతున్న ఆ చిన్నపిల్లవైపే చూస్తున్న రమణమూర్తి ఎదురుగా వస్తున్న ఆటోని గమనించలేదు.
ముందు చక్రం ఒక్కటీ దూరితే చాలు వెనక రెండు చక్రాలకీ దారి దానంతట అదే ఏర్పడుతుంది అన్నంత రాష్ గా దూసుకుని వస్తోంది ఆటో.
రమణమూర్తి ఆలోచనలోంచి ఇంకా పూర్తిగా బయటపడనేలేదు. కానీ అతని రిఫ్లెక్సెస్ తక్షణం యాక్టివేట్ అయ్యాయి. స్కూటర్ ని ఎడమవైపుకి మళ్ళించమని చేతులకి ఆజ్ఞ అందింది. సడెన్ బ్రేక్ వెయ్యమని పాదాలకు ఆదేశం అందింది.
స్కూటరు పక్కకు తిరిగి ఆగింది. ఆ స్కూటర్ గనక ఆ ఆటోని ఢీకొని అక్కడే ఆపగలిగి ఉంటే ఒకవేళ యాక్సిడెంట్ అయినా కూడా అది లక్కీ యాక్సిడెంటే అయి వుండేది.
కోపంగా వెనక్కి తిరిగి ఆటో నెంబరు చూశాడు రమణమూర్తి.
ఆ అంకెలు తనని జీవితాంతం వెంటాడుతాయని అతనికి తెలియదు అప్పట్లో!
* * * * *
స్కూటర్ ఆటోని గనక డేష్ కొడితే నాన్నగారికి యాక్సిడెంట్ అయ్యేది! నిశ్చయంగా!
నాన్నగారికి యాక్సిడెంట్ అయితే తను విలవిల్లాడిపోదూ?
అవును! స్కూటర్ డాష్ కొట్టకపోవడమేమంచిదయింది. లేకపోతే నాన్నగారికి దెబ్బలు తగిలి ఉండేవి.
కింద ఉన్న చిరిగినా పరుపులో నుంచి పైకి వచ్చిన దూది మెడకు రాసుకుంటూ ఉంటే వళ్ళుజలదరించినట్లయి ఆలోచనల్లోంచి బయటపడింది సృజన.
గది బయట చిన్నగా మాటలు వినబడుతున్నాయి.
అతికష్టంమీద తల తిప్పి చూసింది. వెనకగా రేకు తలుపు కనబడుతోంది. ఒక్క రేకుతో చేసిందికాదు అది. ఎన్నో రకాల సీనారేకు డబ్బాలను సాపు చేసి, వాటిని చట్రానికి బిగించిన తలుపు అది.
“ఆటో నవాబ్ గాడు ఎంత తీసుకున్నాడూ?” అంటోంది ఒక గొంతు.
“రెండొందలు కావాలన్నాడు. వందిచ్చా!” అంటోంది రెండో గొంతు.
“ఇంతకీ పిల్లని ఇంతకు అమ్మాలనుకుంటున్నారు?”
“మూడువేలన్నా రాదూ?”
“ఏమో! నా మాట విని అహల్యకి అమ్ము రాఘవులూ! న్యాయమైన రేటు ఇస్తుంది.”
“అహల్య ఎందుకు జాన్! రాములమ్మే మూడూవేలు ఇస్తానని రెడీగా ఉంటే?”
“ఇస్తానంటుందయ్యా! కాని ఇవ్వొద్దూ? నేనిదివరకోసారి ఓ పిల్లని అమ్మ జూపితే రెండువేలని రెండొందలయాభై ఇచ్చింది. అనడంవేరూ, ఇవ్వడం వేరూనూ! పైగా ఇంకోసంగతి చూశావా? ఈ పిల్లపాపం పెద్దింటి పిల్ల! అహల్యలాంటి హైక్లాస్ మనిషి దగ్గరైతే బాగా కాలక్షేపం అయిపోతుంది. రాములమ్మవన్నీ రిక్షా బేరాలు, పిల్లా నానా అవస్థలూ పడితే దాని ఉసురు మనకి తాకుద్ది. ఒక రూపాయి తక్కువైనా పిల్లని మంచి కొంపలో పడెయ్యడం మన ధర్మం! అవునా?” అన్నాడు జాన్.
“చెప్పావు లేవోయ్! సరుకు నీది గాకబోతే నీతులు నిమ్మళంగా ఎన్నయినా చెప్పొచ్చు!” అన్నాడు రాఘవులు మొండిగా, “నా కట్టాంటిసుకుమారాలేం లెవ్వు! ఎవరు ఓ రూపాయి ఎక్కువిస్తే వాళ్ళకే సరుకు అప్పగిత్తా!
నాకు తెలియకడుగుతా! మాటికీ అహల్య అహల్య అంటావు. నువ్వుగాని అహల్యకిఏజెంటువా ఏంది? అహల్య అంటే అంత ఇది ఉంటే, పో, పోయి రేటెంతవరకూ పెంచుద్దో కనుక్కురా!”
“మంచిమాట చెబితే మద్దెన నాకేదో ఉందనుకునే రకానివి నువ్వు! ఈ సోషల్ సర్వీసు నాకెందుకొచ్చిందిగానీ, నే ఒత్తా!” అన్నాడు జాన్.
“నీకూ ఇత్తాలేవోయ్ పాతికో పరకో! నువ్వు కన్నేసిన ఆ టీచరమ్మ కూతుర్ని ఎత్తుకు రావాలంటే రేపు నా గెలుపు అక్కర్లేదా ఏంది? ఎల్లు? ఎల్లి ఎంతస్తిదో కనుక్కురా! ఓకే మాట! ఫైనల్!”
“ఎత్తాలేవోయ్! నీ పెళ్ళాం ఏది? ఊళ్ళో లేదా? నీళ్ళాడ్డానికి బోయిందా ఏమిటీ?”
నవ్వాడు రాఘవులు.
“మావూళ్ళో ఘోషాసుపత్రిలో జేర్పించా? జేర్పించేటప్పుడే వార్నింగిచ్చా! అబ్భాయ్ నికంటే స్పెషల్ రూము. అమ్మాయ్ ని కంటే ఆర్డినరీ రూము” అని ఆ భయానికన్నా అబ్బాయ్ నే కంటది చూడు”
పెద్దగా నవ్వాడు జాన్” అవునయ్యా! అబ్బాయేబెస్టు. ఇంకో అయ్యకనిపెంచిన అమ్మాయ్ వైతే మనం ఎత్తుకొచ్చి అమ్ముక బతకొచ్చు. మనమే అమ్మాయిని కంటే పెంచి పెద్దచేసి ఇంకో అయ్య చేతిలో పెట్టాలగందా! చేతిచమురు భాగోతం! అయితే మీ యావిడ వచ్చేవరకూ ఈ పిల్లే నీ పెళ్ళామా?”
“నాబొందేం కాదూ! ఇదీమరీ కసుగాయకదా! దేనికీ పనికి రాదు”
“పైపైన…..జపాన్ వర్కు…..” మళ్ళీ నవ్వును.
“అయితే నే వెళ్ళొత్తా!” అన్నాడు జాన్.
“ఎల్లిరా!”
తర్వాత తలుపు గొళ్ళెం తీస్తున్న చప్పుడు వినబడింది.
దుక్కలా ఉన్న రాఘవులు లోపలికి వచ్చాడు.
“ఏందేపిల్లా నిద్దర పోతున్నావా ఏంది?”
రోధన లాంటి మూలుగు వెలువడింది సృజన గొంతులో నుంచి.
“సలి పెడుతోందా? దుప్పటికావాలా?”
వద్దన్నట్లు, తల గట్టిగా ఊపింది సృజన. “….జ్…..న్ న్ న్ హీం……టి……హం……పె….” నోట్లగుడ్డ ఉండడంవల్లమాట సరిగా రావడం లేదు.
ఆమె అవస్త చూస్తే నవ్వొచ్చింది రాఘవులుకి. “ఏంటి? ఏంటి అంటున్నావ్?”
“…..జ్…..న……న్ న్ ను…….హిం……హ…..” దుఃఖంతో ఆమె లేతపొట్ట ఎగిరెగిరి పడుతోంది.
“బువ్వతింటావా?”
తల అడ్డంగా ఆడించింది సృజన.
“అయితే మాడు! నా సొమ్మేం పోద్ది?”
సొమ్మసిల్లిపోయినట్లు చూస్తూ ఉండిపోయింది సృజన.
దగ్గరగా వచ్చాడు రాఘవులు.
గజనిమ్మపండులా రుసరుసలాడుతూ కనబడుతోంది. బాల్యపు మెట్లన్నీ ఎక్కేసి, యవ్వనపు తొలిమెట్టుమీదపాదం మోపడానికి సిద్దంగా ఉన్నదానిలా ముగ్ధమనోహరంగా ఉంది తను.
ఆమెనిపట్టిపట్టి చూశాడు రాఘవులు.
కసిరేకిత్తించేలా ఉందిగానీ, ఇంకా పసిపిల్ల కసుగాయ!
ఉన్నట్లుండి అతనికి ఒక చిత్రమైన ఆలోచన వచ్చింది. వెంటనే విరగబడి నవ్వాడు అతను.
భయంగా చూసింది సృజన.
“రేత్తిరికిరేత్తిరే నిన్ను పెద్దమడిసిని చేసే మంత్రదండం నా దగ్గర ఉంటే ఎంతమజాగా ఉండేదే!”
అతని మాటలు అర్ధం తెలియకపోయినా, వాటిలో ఏదో తప్పు ఉందని అర్ధమైంది సృజనకి. వెగటుగా అనిపించింది.
అతనికి కనబడకుండా తనుముడుచుకుపోతే బాగుండని తీవ్రమైన కోరిక కలిగింది.
కానీ వీల్లేకుండా కాళ్ళూ చేతులూ కట్టేసిఉన్నాయ్ మంచానికి.
2
“సృజన ఏదీ? కొత్త డ్రెస్సు వేసుకుంటోందా?” అన్నాడు రమణమూర్తి లోపలికి వస్తూనే.
చిరునవ్వుతో తల అడ్డంగా ఊపింది సృజన క్లాస్ మేట్ ఒకమ్మాయి “సృజన ఇంకారాలేదు అంకుల్!”
“అదేమిటి? మీతోబాటు బయలుదేరలేదూ?”
“మాకంటే ముందే బయలుదేరింది అంకుల్!”
“మరి?” అన్నాడు రమణమూర్తి, అరటిపళ్ళూ, యాపిల్ పళ్ళూ ప్లేటులో పెట్టుకుని బయటికి వస్తున్న భార్యవైపు ప్రశ్నార్ధకంగా చూస్తూ.
“వెంటనే బస్సు దొరికి ఉండదు” అంది జానకి” వస్తూ ఉండి ఉంటుంది లెండి”