అర్దరాత్రి ఆడపడుచులు 3
వ్వవ్వవ్వ
“నీ ఏడుపు ఆపుతావా? పళ్ళు వాయగొట్టనా?” అన్నాడు రాఘవులు కర్కశంగా.
“కోపంవస్తే నేను మనిషినిగాను. గొడ్డుని బాదినట్లు బాదుతా? యావనుకున్నావో!”
అతిప్రయత్నంమీద ఏడుపు ఆపుకుంది సృజన. ఆమాట చాలా నిజమని పుట్టింటికి వెళ్ళిన రాఘవులు భార్యకి అనుభవ పూర్వకంగా తెలుసు.
“అఘాయిత్తెం చైకు! టీ తాగుతావా?” తల అడ్డంగా తిప్పింది సృజన.
“పోనీలొట్టె తింటావా? రొట్టె?” మళ్ళీ తల ఆడించింది.
“నీ…..”అంటూ ఫెడేల్మని ఆమె చెంపమీద కొట్టాడు రాఘవులు. ఆమె పాలబుగ్గమీద అతని చేతివేళ్ళు గుర్తులు ఉబ్బెత్తుగా కనబడటం మొదలెట్టాయి.
అప్పుడు నా చెంప తడుముకుంటూ వెక్కడం మొదలెట్టింది సృజన.
“ఏమే! తిండి తినకుండా మాడి అస్థిపంజరం లా మారితే నిన్నెవరూ కొనరని ఆశా!”
“నీనోరు పగల్దీసి తిండికుక్కుతా! యామనుకున్నావో! ముందు ఈ టీ తాగు! తాగు చెప్తా!”
బెదురుగా అంది సృజన.
“నాకు టీ సయించదు.”
“వామ్మో? నాజూకులా ఏంది?”
“మా ఇంట్లో నేను పాలుతాగుతాను.”
“పాపాయికి పాలివ్వాల్సిన వయసొస్తోందేనీకు! ఇంకా పాపాయిలా పాలు తాగుతావా? దొంగ మొకవా! ఈ టీ తాగు! తాగు చెప్తా.”
ఒకచేత్తో ఆమె బుగ్గలని పట్టుకుని గట్టిగా ఒత్తాడు రాఘవులు. ఆ వత్తిడికి ఆటోమాటిక్ గా నోరు తెరుచుకుంది. వెంటనే నోట్లో టీ పోశాడు.
కిరసనాయిల్ లాంటి కంపు కొడుతున్న ఆ రెండుగుక్కల టీనీ మింగడానికి ప్రయత్నించి, వల్లగాక ఉమ్మేసింది సృజన.
అతికష్టంమీదలేచి కూర్చోబోయి, కట్టేసి ఉండడంవల్ల మళ్ళీ వెనక్కి ఒరిగిపోయింది సృజన.
“కట్లు విప్పు! త్వరగా!” అంది గాభరాగా.
“ఎందుకు?”
“బాత్ రూం! బాత్ రూం ఎక్కడ?”
“దేనికీ?” అన్నాడతను నవ్వుతూ.
“బాత్ రూం ప్లీజ్! అర్జెంట్!”
అతను మళ్ళీ నవ్వాడు.
“ఈడవేరే బాత్ రూం అంటూ యాడ ఉంటుందే? అద్గదిగో! ఆ మూలచిన్న గొందిలా ఉందే! అదే మన బాత్ రూం!” అన్నాడు సృజన చేతులకీ, కాళ్ళకీ ఉన్న కట్లువిప్పుతూ.
ఒక్క ఉదుటున లేచి ఆ గజం పొడుగు సందులోకి పరిగెత్తింది సృజన.
తాపీగా చుట్టవెలిగించి మంచంమీద కూర్చుని, ఆలోచించడం మొదలెట్టాడు రాఘవులు.
అహల్య దగ్గరికెళ్ళిన జాన్ గాడు ఇంకా ఏ కబురూ తేలేదు. ఆ ముండ ఎంతకు ఫైనల్ జేస్తుందో తెలియదు.
మాగన్నుగా కూర్చుని కాసేపు బొంబాయిని గురించి ఆలోచించాడు రాఘవులు. బొంబాయి వెళ్తే బాగానే ఉంటదిగానీ తనకా తెలుగు తప్ప మరో భాష రాదు.
అక్కడ ఉండేదంత మాయల మరాఠీలు వాళ్ళతో తనునెగ్గుకురాలేడు. అందుకని అయిదూ పదీ తక్కువయినా అయిన కాడికి ఇక్కడే దాన్ని అమ్మేయడం మంచిది.
కొన్నాళ్ళు గడిచి, ఈ గండి పేట నీళ్ళు వంటబట్టికాస్త హిందుస్తానీ ముక్కలు నోటికొచ్చాక, యాపారంలో ఇంకాస్త రాటుదేలాక అప్పుడెల్తాను బొంబాయి, ఢిల్లీనూ.
పైగా, ఇప్పుడు బొంబాయి బయల్దేరితే పోలీసోళ్ళు కనిపెట్టివెనకబడితే వద్దొద్దు! ఈ పిల్లని ఇక్కడే అమ్మెయ్యాలి! అహల్య దగ్గరనుంచి జాన్ గాడు తొందరగా కబురు తెస్తే బాగుండు!
చుట్ట ఆరిపోయింది. దాన్ని వెలిగిస్తూ అనుమానంగా సందువైపు చూశాడు రాఘవులు.
అరగంటగడిచినా సృజన ఇంకా బయటికి రాలేదు. ఏం చేస్తోంది లోపల?
మొహం చిట్లించి సందుదగ్గరికి వచ్చి తొంగి చూశాడు.
అక్కడ బల్లిలా గోడకు అంటుకుపోయి నిలబడి ఉంది సృజన!
గులాబిరంగులో ఉండే ఆమె మొహం భయంతో తెల్లగాపాలిపోయి ఉంది!
మొహంలోని రక్తం అంతా కారిపోయి తడిపేసినట్లు ఎర్రగా ఉంది ఆమె స్కర్టు!!
రక్తం!
ఎటుచూసినా రక్తం!
“ఏందే పిల్లా! ఆ మూలంగా ఉన్న మేకు గుచ్చుకుందా ఏంది?” అన్నాడు రాఘవులు.
సమాధానం చెప్పకుండా తలవంచుకుంది సృజన.
అప్పుడు తట్టింది అతనికి, జరిగింది ఏమిటో!
వెంటనే అతని పెదిమలు వంకర నవ్వుతో వికారంగా తెరుచుకున్నాయి.
“ఓస్సోస్! అదా సంగతీ!” అనుకున్నాడు ఆనందంగా” అయితే ఈ బుల్ బుల్ పిట్ట ఇంకెక్కడాకుదరనట్లు ఈ రాఘవులిగాడి ఇంటికొచ్చి సమర్తాడిందన్న మాట! వార్నీ! రేయ్ రాఘవుల్నయ్యాలా! నక్కను తొక్కి ఉంటావురా నా కొడకా! అందుకే సక్కని సుక్కలాంటి ఈ పిల్ల నీ ఇంటికొచ్చి…..”
సృజన స్కర్టు మీద ఎర్రమరకమరింత పెద్దదవుతోంది. అతని చూపులని తప్పించుకోలేకనిస్సహాయంగా నిలబడిఉంది తను.
ఉన్నట్లుండి గుండెలు అలసిపోయేలా జానకి కేక వినబడింది లోపలనుంచి, “అయ్యో! అయ్యో! ఏమండీ!”
వరండాలో చలనం లేకుండా కుర్చీలో కూర్చుని నిలువుగుడ్లేసుకు చూస్తున్న రమణమూర్తి చటుక్కున లేచి ఒక్క అంగలో లోపలికి చేరుకున్నాడు.
“అంతా అయిపోయిందండీ! కొంప మునిగిపోయిందండీ!” అంటోంది జానకి పెద్దగాశోకిస్తూ.
“జానీ! జానీ! ఏమయింది చెప్పు!” అన్నాడు రమణమూర్తి జానకి భుజంపట్టుకుని కుదిపేస్తూ. అప్రయత్నంగానే, సంజయ్ కోసం, స్పందన కోసం వెదికాయి అతని చూపులు. తెలియని ఏ అదృశ్యశక్తో తన మిగిలిన ఇద్దరు పిల్లల్నీ కూడా ఎత్తుకుపోయిందేమోనన్నభయం ఒక్కక్షణంపాటు వణికింపజేసింది అతన్ని.
అప్పటికి మిగతా వాళ్ళందరూ కూడా లోపలికి చేరుకున్నారు.
“నగలన్నీ మూటగట్టి కప్ బోర్డులో పెట్టానండీ! అవి కనబడకుండాపోయాయండీ!” అంది జానకి.
“నలుగురు తిరుగుతున్న చోట నగలు అంత అజాగ్రత్తగా ఎందుకు పెట్టావమ్మా? మధ్యాహ్నం పనిమనిషి వచ్చిందా? ఎంత ఖరీదు చేస్తాయేం?”
“వెధవ ఖరీదెవడికి కావాలి!” అంది జానకి వెక్కుతూ, “నా సృజన నాకు దక్కితేనిలువు దోపిడీ ఇస్తానని మొక్కుకుని తీసి ఉంచిననగలు అవి! అవి పోయాయంటేదేముడికి నా మీద దయలేదన్నమాట! ఆయనకీ నానగలుకూడా అక్కర్లేదన్నమాట; ఎవరండీ! ఆయన మనచిట్టి తల్లిని రక్షింపదలచుకోలేదండీ! ఇంక మనకు దిక్కెవ్వరండీ! ఆయన మన చిట్టితల్లిని రక్షింపదలచుకోలేదండీ! ఇంక మనకు దిక్కెవ్వరండీ!” అంది భర్త భుజం మీద వాలిపోతూ.
గేటుముందు ఒక పోలీసు జీపు ఆగింది. అందులోంచి దిగాడు ఒక యంగ్ సబ్ ఇన్ స్పెక్టర్.
జీపుదిగుతున్న ఎస్సైని చూడగానే అందరూ పరుగులాంటి నడకతో గేటు దగ్గరకు వెళ్ళిపోయారు.
“ఇన్స్ పెక్టర్ గారూ! జానకి ముడుపుకట్టిఉంచిన నగలమూట కూడాపోయింది.” అన్నాడు పక్కింటిప్రసాదరావు త్వరత్వరగా.
“పోతేపోయాయి వెధవనగలు!” అంది జానకి బిగ్గరగా, “ఇన్స్ పెక్టర్ గారూ! నా కూతురు నాకు దక్కితేచాలు. నగలసంగతి మీరు పట్టించుకోకండి. నా కూతుర్ని నాకు తిరిగి ఇవ్వండి!” సాలోచనగా ఆమెవైపు చూస్తూ అన్నాడు ఎస్సై “మీకొక గుడ్ న్యూస్! మీ అమ్మాయిని గురించిన మొదటి క్లూ దొరికింది మాకు”
“ఏమిటీ?” అన్నాడు రమణమూర్తి అద్విగ్నంగా, “క్లూ దొరికిందా? ఏం క్లూ?”
“మీ అమ్మాయి జైహింద్ స్టోర్స్ పక్క సందులోకి మళ్ళగానే ఇద్దరు మనుషులు కలసి ఆమెని ఒక ఆటోలో ఎక్కించుకుని ఎత్తుకుపోయారు. ఆ ఆటో నంబరు ట్రేస్ చెయ్యగలిగాం”
ఎస్సై ఆటోనెంబరు చెప్పగానే విలవిల్లాడిపోయింది రమణమూర్తి మనసు.
ఆ ఆటోనే తను డాష్ కొట్టబోయింది నిన్న! డాష్ కొట్టి ఉంటే తమ సృజన అప్పుడే తమకు దొరికి ఉండేది! తనకాళ్ళూ చేతులూ విరిగినా సృజన మాత్రం స్వల్పమైన గాయాలతో బయటపడి ఉండేదేమో!
ఎంతకొద్దిలో అదృష్టం తప్పిపోయింది!
ఆసంగతే ఎస్సైతో చెప్పాడు రమణమూర్తి. విని తల పంకించాడు ఎస్సై. “డోంట్ వర్రీ! జరిగిందేదో జరిగిపోయింది! ఆ ఆటోడ్రైవర్ పేరు నవాబ్. ఇంకా మనకేసు సింపుల్ అయిపోయినట్లే! తెల్లారేసరికి మీ అమ్మాయిని మీ ఇంట్లో దింపేస్తాం చూడండి.” అన్నాడు చాలా కాన్ఫిడెన్స్ తో. తేలిక పడింది రమణమూర్తి మనసు. “మీ సాయం ఈ జన్మలో మర్చిపోను” అన్నాడు ఎస్సై చేతులు పట్టుకుని గట్టిగా ఊపేస్తూ, తర్వాత తటపటాయిస్తూనే మెల్లిగా అన్నాడు. “దయచేసి మీరొకసారి ఇటు వస్తారా?”
“ఎందుకు?” అంటూనే అతనితో బాటు నడిచాడు సబ్ ఇన్స్ పెక్టర్!
మొహమాటంగా అన్నాడు రమణమూర్తి. “అడుగుతున్నందుకు తప్పుగా అనుకోకండి……. మీకు ఐమీన్….నేను…..చెయ్యవలసిన ఫార్మాలిటీస్ ఏమన్నాఉన్నాయా? చెప్పండి! సంతోషంగా పూర్తి చేస్తాను”
“మీరు లంచం తీసుకుంటారా?” అని ఇన్ డైరెక్ట్ గా అడుగుతున్న రమణమూర్తి వైపు నవ్వుతూ చూశాడు ఎస్సై “నోనో అలాంటి దేమీలేదు బైదిబై. అసిస్టెంట్ కమీషనర్ ఆఫ్ పోలీస్ కెలా తెలుసు”
“మా ప్రక్కింటి ప్రసాదరావుగారికి ఆయన దూరపు బంధువు.”
“ఐసీ! ప్లీజ్ టేకిట్ ఈజీ! రేపొద్దున్నే మీ అమ్మాయిని మీ ఇంటి దగ్గర దింపేస్తాను. బదులుగా మంచి కాఫీ ఇస్తే చాలు!” అన్నాడు ఎస్సై నవ్వుతూ.
“కాఫీదేముంది! గ్రాండ్ డిన్నర్ ఇస్తాను” అన్నాడు రమణమూర్తి కృతజ్ఞతతో.
నవ్వి గుడ్ నైట్ చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు ఎస్సై.
క్షణాల్లో ఆ ఇంట్లో ఆనందం వరదలాపొంగింది. అందరూ ఒక్కసారిగా గలగల మాట్లాడడం మొదలెట్టారు.
ఎత్తుతక్కువగా ఉన్న కాంపౌండ్ వాల్ ని రెండు చేతులతో పట్టుకుని ఎగిరి దానిమీద కులాసాగా కూర్చున్నాడు రమణమూర్తి.
“మన పోలీసులు చాలా ఎఫిషియెంటు లెండి తలచుకుంటేవాళ్ళు సాధించలేనిది ఉండదు. అయితే వచ్చినచిక్కల్లా ఏమిటంటే వాళ్ళు తలచుకోరు. ఇప్పుడు కూడా మనం ప్రసాదరావుగారిచేత ఇన్ ఫ్లుయన్స్ చేయించకపోతే పని జరిగి ఉండేది కాదు. జరిగేదంటారా?” అన్నాడు రమణమూర్తి.
గోడమీద కూర్చున్న రమణమూర్తిని చిత్రంగా చూస్తూ తను కూడా సంభాషణ లోకి దొరబడ్డాడు పక్కింటి ప్రసాదరావు. “ఆ నాదేవుంది!” అన్నాడు మోడెస్ట్ గా.
ఉన్నట్లుండి గభాల్న గోడ దూకాడు రమణమూర్తి. గబగబ మైనా పిట్ట ఉన్న పంజరం దగ్గరకు వెళ్ళాడు.
ఒక మనిషి తనని సమీపిస్తూ ఉండడం చూసి కంగారుగా అరవడం మొదలెట్టింది మైనా,
“ఏమే తెగ అరుస్తున్నావ్?” అన్నాడు వేళాకోళంగా.
“ఇప్పుడు చెవికోసిన మేకలాగా అరవడం కాదు. తెల్లారి మీ ఫ్రెండ్ సృజన ఇంటికి రాగానే కోయిల్లా మాంచిపాటపాడి స్వాగతం చెప్పాలి నువ్వు! లేకపోతేనా తోకపీకేస్తాను సరేనా?” అన్నాడు తర్జనితో పిట్టని బెదిరిస్తూ.
అతనిమాటల్లో పెద్ద జోకేమీలేకపోయినా అక్కడున్న వాళ్ళందరూ విరగబడి నవ్వారు.
“సంజయ్! ఈ మైనాకి తినడానికేమన్నా పెట్టారా అసలు? ఏదన్నా తిండి దొరుకుతుందేమోచూడు! జానీ మా అందరికీ కాఫీ! హాట్ అండ్ స్ట్రాంగ్!” అన్నాడు రమణమూర్తి.
నవ్వుతూ తల ఊపి త్వరత్వరగా వంటింట్లోకి వెళ్ళింది జానకి.
సృజన తాలూకు క్లూ తెలిసిపోయిందన్న శుభవార్త కలిగించిన ఆనందం అలా కొద్దిసేపు పాలపొంగులా పొంగింది. ఆ ప్రథమోత్సాహంకొద్దిగా చల్లారాక అందరూ ఒకచోట చేరికొంచెం లెంల్ హెడెడ్ గా సృజనని గురించి మాట్లాడుకోవడం మొదలెట్టారు.
వ్వవ్వవ్వ
అమ్మ గనక తోడురాకపోతే రాత్రిపూట బాత్ రూం కి కూడా వెళ్ళలేని సృజన రక్తసిక్తమై పోతున్న తన బట్టలని చూచుకుని చిగురాకులా వణికిపోతుంది.
రాఘవులూ, జాన్ కలసి తనని ఆటోలో పడేసి ఎత్తుకొచ్చినప్పుడు కూడా ఇంత టెర్రర్ కలగలేదు తనకి!
తనకేం జరుగుతుందో తనకే తెలియని దురవస్థ అది! ఫలానా అని చెప్పలేని భయంతో ముచ్చెమటలు పోస్తున్నాయి.
అప్పుడు లీలగా ఒక విషయం గుర్తువచ్చింది.
తమ క్లాసులో అందరికన్నా పెద్దఅమ్మాయి రమ్య. ఒక్క రోజు కూడా స్కూలు మానడానికి ఇష్టపడదు తను.
అలాంటి రమ్య వరుసగా ఒక వరం పాటు స్కూలుకి రాలేదు. రమ్య సృజనకి బెస్టు ఫ్రెండు.
వచ్చాక, జ్వరంవల్ల తను కొన్నాళ్ళపాటు స్కూలుకు రాలేదని అందరికీ చెప్పింది రమ్య.
కానీ బెస్ట్ ఫ్రెండ్ సృజనకి మాత్రం నిజం చెప్పేసింది ఇబ్బంది పడుతూ!” నాట్ ఫీవర్ రే! ఐ బికేమ్ ఏ పెద్దమనిషి!” అంది మాటలు మింగేస్తూ.
“అంటే?” అంది సృజన అర్ధంగాక. వివరంగా చెప్పేటంతగా రమ్యకీ తెలియదు. ఆమెకి తెలిసింది చెప్పినా సృజనకి పూర్తిగా అర్ధంకానూలేదు.
